şələ

is. Arxada aparıla biləcək qədər bağlanmış yük (şax, odun və s.). Şələ bağlamaq. – <Niyaz:> Sən də ki odunçusan, hər gün gəlib, burada bir şələ odun tapırsan, deyirsən, bəxtim gəlib. Ə. H.. Bir gün eşq sevdasından məst olmuş Nadir dalında bir şələ odun gətirdi. B. T.. <Gülcahan:> Get, meşənin ətrafından quru odun budaqlarından bir şələ topla gətir. T. Ş. S..

◊ Şələni qoy, gəl dalaşaq (döyüşək) – heç bir səbəb olmadan dalaşmağa can atan adam haqqında. <Kişi:> Gördüm ki, bu oldu şələni qoy yerə, gəl döyüşək. «Kirpi». Şələsini sudan çıxarmaq (çıxara bilmək) – bax çulunu sudan çıxarmaq («çul»da). <Xanpəri:> Bu gündən sübut edəcəyəm ki, mənim heç kimə minnətim yoxdur. Özüm öz şələmi sudan çıxara bilərəm. Ə. Vəl.. Şələsini tutmaq – bax yükünü tutmaq («yük»də).